Προϋπολογισμός 2025 Οι συλλογικές ανάγκες των εργαζόμενων δεν υπηρετούνται από τις πολιτικές της Ν.Δ.

Προϋπολογισμός 2025

Οι συλλογικές ανάγκες των εργαζόμενων δεν υπηρετούνται από τις πολιτικές της Ν.Δ.

                Ο κόσμος της εργασίας είναι αντιμέτωπος με την ακρίβεια που καταπίνει το εισόδημα των μισθωτών και το μεγάλο πρόβλημα της στέγασης, με τα ενοίκια ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα και στις νησιώτικες περιοχές να έχουν αυξηθεί υπέρογκα τα τελευταία πέντε χρόνια, ενώ έχουν μειωθεί τα διαθέσιμα ακίνητα.

                Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα είναι σύμφωνα με τη Eurostat τρίτη από το τέλος σε ρυθμό αύξησης μισθών. Ο ευρωπαϊκός μέσος μισθός από 35.500 ευρώ το 2022 αυξήθηκε κατά 6,5%, φτάνοντας περίπου στα 37.500 ευρώ. Ο ελληνικός από 16.400 ευρώ έχει πάει 17.200 ευρώ, 3,6% πάνω έως το 2023. Είμαστε περίπου στο 45% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, ενώ ξέρουμε ότι αν πάμε στο σούπερ μάρκετ, οι τιμές είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές στην υπόλοιπη Ευρώπη.

                Ο προϋπολογισμός του 2025 είναι ένας προϋπολογισμός απουσίας προοπτικής για τους εργαζόμενους, τα μεσαία στρώματα και τους πιο ευάλωτους. Ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών επαίρεται πως «με χαμηλότερους φόρους, έχουμε περισσότερα έσοδα. Ξεχνά όμως πως το φορολογικό μείγμα είναι εξαιρετικά άδικο, καθώς η αύξηση των εσόδων συνδέεται άμεσα με την ακρίβεια, αφού το μεγαλύτερο μερίδιο των δημοσίων εσόδων εξακολουθεί να προέρχεται από τον ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης.

                Ειδικά οι φόροι από ΦΠΑ από το 34,5% του συνόλου των φορολογικών εσόδων το 2019, το 2024 εκτιμώνται πλέον στο 38,1%, μια αύξηση 3,6 ποσοστιαίων μονάδων στην πενταετία 2019-2024. Την ώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη η αναλογία άμεσων προς έμμεσους φόρους είναι περίπου 1 προς 1, στην Ελλάδα είναι 1 προς 1,8. Οι Έλληνες το 2024 θα πληρώσουν 15 δισ. συνολικά περισσότερους φόρους από το 2019, αύξηση δηλαδή άνω του 29% τη στιγμή που το πραγματικό ΑΕΠ το 2024 θα είναι αυξημένο μόλις κατά 10% περίπου σε σχέση με το 2019.

                Τα συνολικά φορολογικά έσοδα αναμένεται να αυξηθούν με τριπλάσια ταχύτητα σε σχέση με την αύξηση του εθνικού εισοδήματος. Και παρά την σημαντική αύξηση των εισπράξεων φορολογικών εσόδων δεν υπάρχει καμία ουσιώδης μείωση φορολογικών συντελεστών, αλλά και καμία πρόθεση για τιμαριθμοποίηση των κλιμακίων του φόρου εισοδήματος, προκειμένου να περιοριστεί η αφαίμαξη των εισοδημάτων των εργαζομένων.

                Τα πραγματικά εισοδήματα βρίσκονται σε διαρκή απόκλιση από την Ευρώπη των 27, ενώ οι ανισότητες ολοένα και διευρύνονται παρά τις ονομαστικές αυξήσεις τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά και τις ευνοϊκές οικονομικές καταστάσεις, όπως οι εισροές του Ταμείου Ανάκαμψης. Συγχρόνως, παρότι η κυβέρνηση διαχειρίζεται τους περισσότερους κατά κεφαλήν ευρωπαϊκούς πόρους στην ΕΕ, η Χώρα μας βρίσκεται ακόμα μακράν τελευταία σε επενδύσεις, με τις δημόσιες επενδύσεις λίγο μόνο πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και με τις επενδυτικές δαπάνες επιχειρήσεων να παραμένουν οι χαμηλότερες στην ΕΕ.

                Η αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης δεν είναι μια εύκολη διαδικασία, δεδομένου ότι η Χώρα μας πέρασε και μία δύσκολη δεκαετία συνεχούς υποτίμησης των μισθών και του οικονομικού κύκλου που άφησε παρενέργειες. Υπάρχει, όμως, ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα. Ενώ η «πίτα» στην ουσία μεγαλώνει, το κομμάτι του κόσμου της εργασίας σε αυτήν μικραίνει. Η Χώρα μας είναι τρίτη σε ρυθμό ανάπτυξης σε ευρωπαϊκό επίπεδο με ποσοστό 2%, ταυτόχρονα όμως είμαστε τρίτοι από το τέλος σε μισθούς και δεύτεροι από το τέλος σε αγοραστική δύναμη, γεγονός που δείχνει ανισορροπία. Συγχρόνως, είμαστε ουραγοί στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με μόλις 20-25%, όταν στην Ευρώπη ο μέσος όρος είναι περίπου 50-60%. Η ευρωπαϊκή οδηγία, μάλιστα, λέει να πάει στο 80%. 

                Με τον προϋπολογισμό του 2025 ψηφίζονται και οι αυξήσεις «κοροϊδία» για τους εργαζόμενους της τάξης των 12,5 ευρώ τον μήνα από 1-4-2025. Κι ενώ έχουμε βγει εδώ και έξι χρόνια από τα μνημόνια, η κυβέρνηση δεν καταργεί ούτε την ειδική εισφορά αλληλεγγύης του 2%, που πληρώνουν μόνο οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ούτε προχωρά στο  μισθολογικό ξεπάγωμα της διετίας 2016-2017.

                Καμιά, φυσικά, συζήτηση δεν κάνει για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και στο Δημόσιο, κάτι που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα.Διατυμπανίζει την ψήφιση της ευρωπαϊκής οδηγίας για τον κατώτατο μισθό, όμως η πραγματικότητα λέει πως ο μισθός ενός νεοδιόριστου εκπαιδευτικού στη Χώρα μας υπολείπεται του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη κατά 1700 ευρώ τον χρόνο!

                Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν πιστεύει ότι υπάρχει «μαγικό» ραβδί για να δώσει άμεση λύση σε όλα τα προβλήματα. Όταν όμως υπάρχει ανάπτυξη πρέπει να παίρνει μέρισμα και ο κόσμος της εργασίας. Να έχουμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο, μια βιώσιμη ανάπτυξη, μέσα από τα οποία θα κερδίζουν και οι εργαζόμενοι.

                Οι συλλογικές ανάγκες και αγωνίες της κοινωνίας, δεν ικανοποιούνται από την άδικη και ατελέσφορη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.Αποτελεί πλέον κοινωνική και πολιτική αναγκαιότητα ένα νέο προοδευτικό σχέδιο οικονομικής πολιτικής που θα ενώνει την κοινωνία και θα απαντά με δίκαιο τρόπο σε όλα τα μεγάλα προβλήματα και τις σύγχρονες προκλήσεις που έχει μπροστά της η χώρα και ο λαός μας.

                Το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να μπει στην πρωτοπορία των διεκδικήσεωνκαι όχι να ζει με διαρκείς αυταπάτες, ανύπαρκτους «ηρωισμούς», τζάμπα «μαγκιές» και να αυτοθαυμάζεται καταγράφοντας διαρκώς δήθεν «περήφανες» ήττες σε όλα τα θέματα που ασχολείται και ηχηρές απουσίες από τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους. Το αίτημα να ζούμε με αξιοπρέπεια από τον μισθό μας είναι το βασικότερο για τους εκπαιδευτικούς και πρέπει να αναδειχθεί ως τέτοιο.

Δημοκρατική Συνεργασία

Εκπαιδευτικών Π.Ε.

3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα ΑμεΑ. Στήριξη με έργα και όχι με λόγια!

3^η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα ΑμεΑ.

Στήριξη με έργα και όχι με λόγια!

Στις 3 Δεκεμβρίου υπενθυμίζεται σε όλους και όλες μας ότι είμαστε εν δυνάμει ΑμεΑ. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που η Παγκόσμια ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία πρέπει να συμβαδίζει αδιάλειπτα με την καθημερινή πρακτική ενσυναίσθησης και προσπάθειας εξισορρόπησης των αντιξοοτήτων των ΑμεΑ. Είναι η αντικειμενική ηθική που επιβάλλει σε άτομα και πολιτεία την απαραίτητη και όσο πιο πλήρη φροντίδα στο πρόσωπό τους, αφού εκκινούν από διαφορετική αφετηρία σε κάθε επίπεδο του κοινού μας βίου.

Προς αυτή την κατεύθυνση το Υπουργείο Παιδείας έχει εκδώσει εγκύκλιο, με την οποία καλεί τους εκπαιδευτικούς να προβούν σε δράσεις συνειδητοποίησης και ευαισθητοποίησης σε ζητήματα αναπηρίας. Καταρχήν πρόκειται για αυτονόητη πράξη. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτή είναι αναντίστοιχη με τις πρακτικές αντιμετώπισης των ΑμεΑ εκπαιδευτικών από το Υπουργείο Παιδείας;

Ασφαλώς δε θα ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν εκπαιδευτικοί ΑμεΑ, αν και το άτυπο καθηκοντολόγιο των εκπαιδευτικών και η φύση του επαγγέλματος, όπως έχει διαμορφωθεί προϊόντος του χρόνου, εύλογα θα δημιουργούσε μια τέτοια εντύπωση υπερανθρωπισμού των εκπαιδευτικών εν γένει. Ειδικότερα, ωστόσο, το Υπουργείο Παιδείας συνεχίζει να εμπαίζει τους ΑμεΑ εκπαιδευτικούς διατηρώντας μια προδήλως άδικη και εμφανώς αντισυνταγματική ρύθμιση,η οποίαδιαχωρίζει τους ΑμεΑ εκπαιδευτικούς σε δύο κατηγορίες, χωρίς βάσιμο λόγο. Συγκεκριμένα με το άρθρο 17 του ν.5128/2024 παρέχει ευεργετήματα ουσιώδη και απαραίτητα για την πρόσβαση και κατά την εργασία σε ορισμένους όμως εκπαιδευτικούς ΑμεΑ και όχι σε όλους, με μόνο κριτήριο τον χρόνο διορισμού τους!

 Ήδη από την ψήφισή του, τον Ιούλιο του 2024, ΑμεΑ εκπαιδευτικοί, εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, συνδικαλιστικές παρατάξεις, η ΕΣΑμεΑ και άλλοι φορείς έχουν διαμαρτυρηθεί για αυτή την κατάφωρη και περίεργη σε έναν βαθμό νομοθέτηση. Το Υπουργείο Παιδείας, δια στόματος της υφυπουργού κυρίας Μακρή, διαβεβαίωσε πριν περίπου δύο μήνες ότι το Υπουργείο αναγνωρίζει το λάθος και πρόκειται να λάβει εκ νέου πρωτοβουλία μετά από τις εισηγήσεις της Υπηρεσίας.

Παρότι ήδη από τη δημόσια διαβούλευση του νομοσχεδίου υπήρχαν λογικές αντιδράσεις και δύο μήνες μετά από την παραπάνω δήλωση θα περίμενε κανείς μια τροπολογία να έχει δώσει άμεσα τέλος στην αγωνία των πολλαπλά αγωνιζόμενων συναδέλφων μας, έκτοτε ουδεμία φωνή ουδέ ακρόαση! Περισσότεροι από τέσσερις μήνες χρειάστηκαν, ώστε να οδηγηθούν, από ανάγκη, οι θιγόμενοι ΑμεΑ εκπαιδευτικοί στη βοήθεια της δικαιοσύνης (ομάδες ΑμεΑ εκπαιδευτικών έχουν ήδη καταθέσει αιτήσεις στο ΣτΕ).

Το Υπουργείο Παιδείας οφείλει άμεσα να προχωρήσει σε τροπολογία, χωρίς άλλες περιστροφές, ώστε να αρθεί μια προδήλως άδικη κατάσταση και να κοιτάξει την ουσία του ζητήματος. Δεν μπορεί κάποιοι ΑμεΑ εκπαιδευτικοί να θεωρείται πλασματικά ότι έχουν υπηρετήσει την οργανική τους και άλλοι ότι την οφείλουν και θα την οφείλουν για πάντα, μολονότι όλοι τους έκαναν χρήση της δυνατότητας κατ’ εξαίρεσιν απόσπασης για λόγους υγείας.

Οι ΑμεΑ εκπαιδευτικοί καταβάλλουν πολλαπλάσιες προσπάθειες, ώστε να είναι επαρκείς στο καθημερινό έργο τους. Δεν είναι πολυτέλεια, λοιπόν, να μπορούν να βρεθούν στον τόπο τους, δίπλα στους γιατρούς και τους οικείους τους, ανεξαρτήτως του χρόνου μόνιμου διορισμού τους δηλαδή πριν ή μετά το 2023.

Δημοκρατική Συνεργασία

Εκπαιδευτικών Π.Ε.

Σχέδιο Υπουργικής απόφασης για τις σχολικές εκδρομές: Η γραφειοκρατία γιγαντώνεται, η κοινή λογική αναζητείται…

Σχέδιο Υπουργικής απόφασης για τις σχολικές εκδρομές:

Η γραφειοκρατία γιγαντώνεται, η κοινή λογική αναζητείται…

Οι εκπαιδευτικές εκδρομές αποτελούν μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας και παρέχουν στους μαθητές ευκαιρίες για μάθηση εκτός τάξης και σχολείου. Αποτελούν μαθησιακό εργαλείο το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί προκειμένου να επιτευχθεί άμεση και βιωματική αντίληψη και εμπειρική κατάκτηση της γνώσης. Ενισχύουν την εξωστρέφεια του σχολείου και το διασυνδέουν με την τοπική και ευρύτερη κοινωνία, με φορείς εκπαίδευσης και πολιτισμού. Η παροχή υψηλής ποιότητας και μεγάλης ποικιλίας εκπαιδευτικών εκδρομών εμπλουτίζει τη σχολική ζωή και ευαισθητοποιεί τους μαθητές μέσω της βιωματικής μάθησης και της έρευνας πεδίου και τους προσθέτει εμπειρίες που δεν είναι διαθέσιμες εντός του σχολικού χώρου.

Παρά τις εξαγγελίες του Υπουργείου Παιδείας για τη θέσπιση ενός σύγχρονου πλαισίου που θα διέπει τις εκπαιδευτικές εκδρομές, το σχέδιο Υπουργικής Απόφασης που παρουσίασε, δε  δίνει λύση στα προβλήματα και τις «γκρίζες» ζώνες υποχρεώσεων και ευθυνών,......Διαβαστε εδω :  files/__1.pdf 

Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ στους διαρκείς αγώνες για ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη!

Το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ

στους διαρκείς αγώνες για ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη!

            Συμπληρώνονται 51 χρόνια από τον αγωνιστικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό του Νοέμβρη του 73 στο Πολυτεχνείο. Τα χρόνια που πέρασαν ωστόσο δεν μπορούν να επιβάλλουν ούτε τη λήθη, ούτε την αλλοίωση ή την παραχάραξη αλλά ούτε και την ανατροπή των μηνυμάτων και των ιδανικών εκείνου του Νοέμβρη. Ο ελληνικός λαός για άλλη μια φορά φέτος, με τα συμμετοχή του σε εκδηλώσεις και πορείες θα καταδείξει ότι τα ιδανικά και ο προσανατολισμός που χάραξε η κορυφαία στιγμή και έκφραση της αντιδικτατορικής πάλης δεν φθείρονται.

            Δεν πρέπει να λησμονηθεί επίσης, ότι ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε από την πρώτη στιγμή, παρά τις περί του αντιθέτου αιτιάσεις κάποιων νοσταλγών των πραξικοπηματιών. Μια σειρά από αντιστασιακές πράξεις πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου αντηχούν στην αιωνιότητα.

            Η σύλληψη και φυλάκιση του Μανώλη Γλέζου, οι δολοφονίες των αγωνιστών Γρηγόρη Λαμπράκη, Σωτήρη Πέτρουλα, Νικηφόρου Μανδηλαρά, οι φυλακίσεις αγωνιστών, οι εξορίες, ο βασανισμός αγωνιστών στα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ και στη διαβόητη Μπουμπουλίνας, με εμβληματικές περιπτώσεις τον Αλέκο Παναγούλη, τον Σπύρο Μουστακλή, τον Σάκη Καράγιωργα και τον Περικλή Κοροβέση.

            Η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη, η κηδεία του «Γέρου της Δημοκρατίας» Γεωργίου Παπανδρέου που πήρε παλλαϊκό αντιδικτατορικό χαρακτήρα, το μήνυμα-μανιφέστο του Γιώργου Σεφέρη στο BBC, η αυτοθυσία του φοιτητή Κώστα Γεωργάκη στη Γένοβα, το κίνημα του Ναυτικού και η κατάληψη της Νομικής.

            Τα τραγούδια του Μίκη, του Λοϊζου, του Λεοντή, η φωνή του Νίκου Ξυλούρη, χαλύβδωσαν το αγωνιστικό φρόνημα της ελληνικής νεολαίας στη διάρκεια της δικτατορίας. Η «Δημοκρατική Άμυνα», το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ) και ο Ανδρέας Παπανδρέου, μαζί με άλλες αντιστασιακές οργανώσεις συνετέλεσαν καθοριστικά στην απονομιμοποίηση  και διεθνή απομόνωση της χούντας.

            Το Πολυτεχνείο του 1973 όμως,  συσπειρώνοντας δυνάμεις και ενώνοντας θελήσεις, αποτέλεσε   στην κύρια έκφραση του την ανώτερη αντιδικτατορική εκδήλωση του ελληνικού λαού. Υπήρξε αναμφισβήτητα, και σαν τέτοια έχει χαραχτεί στη συλλογική μας μνήμη,  η  σημαντικότερη πράξη αντίστασης ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών. Σηματοδότησε τη διάθεση της ελληνικής νεολαίας να βγει αγωνιστικά στο προσκήνιο και να θέσει τέρμα στον αυταρχισμό και την καταστροφική πολιτική της Χούντας.

            Το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» που κυριάρχησε εκείνες τις ημέρες, μαζί με την καθολική απαίτηση για εθνική ανεξαρτησία που υπήρχε παντού, στην πύλη του Πολυτεχνείου στους λόγους και τα γραπτά εκείνης της εποχής, συμπύκνωσε με μοναδικό τρόπο, με τρεις μόνο λέξεις, τα επιτακτικά αιτήματα του ελληνικού λαού και της νεολαίας. Μας  εμπνέει και σήμερα, όχι μόνο η μαχητικότητα και το αγωνιστικό πνεύμα, αλλά και η διαχρονικότητα των αιτημάτων: η δικαιοσύνη, η διασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης, ο αγώνας για την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση και την υγεία, η υπεράσπιση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

            Το μήνυμα του Πολυτεχνείου πρέπει να μεταφραστεί με τον κώδικα της σημερινής συγκυρίας, αποτελώντας εφαλτήριο νέων διεκδικητικών αγώνων και κατακτήσεων.  Οφείλουμε να προστατεύουμε και να υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία, τη δημόσια παιδεία και υγεία και  να ενισχύουμε τους δεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης. Οφείλουμε να διαφυλάξουμε πρώτα από όλα την ίδια την ιστορική μνήμη. Τα γεγονότα αποδεικνύουν την εξαιρετική ευθραυστότητα της δημοκρατίας και της εθνικής μας ακεραιότητας, την ανάγκη ύπαρξης μιας κουλτούρας εγρήγορσης και κινητοποίησης από την πλευρά της κοινωνίας.

            Το  σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» παραμένει επίσης επίκαιρο, κυρίως διότι τοποθετεί την Παιδεία σε θέση στυλοβάτη των αιτημάτων για την δημοκρατία, τις συλλογικές και ατομικές ελευθερίες και την αναδιανομή του πλούτου, την ίδια στιγμή μάλιστα που η Τεχνητή Νοημοσύνη και οι άλλες εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας απειλούν να αφήσουν πίσω για πάντα, στρώματα και κοινωνικές τάξεις που στερούνται των μορφωτικών εργαλείων κατανόησης και ελέγχου των μηχανισμών τους.

            Το σημερινό Πολυτεχνείο βρίσκεται στις διεκδικήσεις για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων,  στους αγώνες για την εξάλειψη των ανισοτήτων, στους αγώνες για αυτοδιάθεση των λαών, για  παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια.

Όλοι στους αγώνες!

Όλοι στις πορείες!!

Δημοκρατική Συνεργασία

Εκπαιδευτικών Π.Ε.